Czterdzieści jeden lat po klasycznym filmie komediowym „This is Spinal Tap”, film „SPINAL TAP II: THE END CONTINUES” ponownie łączy reżysera Roba Reinera z Christopherem Guestem, Michaelem McKeanem i Harrym Shearerem, którzy wcielają się ponownie w kultowe role legendarnego zespołu heavymetalowego Spinal Tap w tej długo oczekiwanej kontynuacji. W filmie występują Elton John, Paul McCartney, Garth Brooks, Questlove i inni. Premiera w kinach już we wrześniu!
„Nigel, David i Derek nie widzieli tego filmu” – powiedział Rob Reiner w czwartek, zanim zaprezentował pierwszy zwiastun swojej kontynuacji mockumentu Spinal Tap II: The End Continues podczas panelu Directors on Directors firmy Collider na Comic-Conie.
„This Is Spinal Tap” (znany również jako „This Is Spın̈al Tap: A Rockumentary” Martina Di Bergiego) to amerykańska komedia mockumentalna z 1984 roku, napisana i wyreżyserowana przez Roba Reinera, który jest jego debiutem reżyserskim.
W filmie grają główne role, a także współautorzy scenariusza: Christopher Guest, Michael McKean i Harry Shearer. Guest, McKean i Shearer grają członków fikcyjnego zespołu heavymetalowego Spinal Tap, określanego jako „jeden z najgłośniejszych zespołów w Anglii”. Reiner gra Martina „Marty’ego” Di Bergiego, dokumentalistę, który towarzyszy im w ich amerykańskiej trasie koncertowej.
Film satyryzuje zachowanie i muzyczne pretensje zespołów rockowych oraz postrzegane hagiograficzne tendencje rockowych dokumentów, takich jak „The Song Remains the Same” (1976) i „The Last Waltz” (1978), i nawiązuje do podobnego filmu „All You Need Is Cash” (1978) grupy The Rutles.[5] Większość dialogów była improwizowana, a dziesiątki godzin filmu zostały nakręcone.
Film „This Is Spinal Tap” spotkał się z uznaniem krytyków, ale jego pierwsza premiera odniosła jedynie umiarkowany sukces komercyjny. Późniejsza premiera na kasetach VHS przyniosła mu większy sukces i rzesze fanów. W 2002 roku Biblioteka Kongresu uznała film za „kulturowo, historycznie lub estetycznie znaczący” i został wpisany do rejestru Narodowego Rejestru Filmowego. Przypisuje mu się „skuteczne” zapoczątkowanie gatunku mockumentu.Jest również znany jako źródło zwrotu „Up to eleven” (do jedenastego).
Kontynuacja filmu, Spinal Tap II: The End Continues, w reżyserii Reinera, w której Guest, McKean i Shearer powrócą do ról członków Spinal Tap spotykających się na ostatnim koncercie, ma mieć premierę we wrześniu 2025 r.
Reiner powiedział, że kontynuacja powstała po tym, jak Shearer odzyskał prawa. „Nie grali od 15 lat. Jest między nimi jakaś niechęć, co ich zmusza do ponownego spotkania” – powiedział Reiner o punkcie wyjścia dla części drugiej.
Jak wygląda powrót zespołu na koncert reaktywacyjny w Lakefront Arena w Nowym Orleanie? Widzieliśmy, dokąd zaprowadziła ich starość, np. Derek gra w reklamach kryptowalut, Nigel występuje z zespołem pubowym (hard rockowym). Grupa wciąż zmaga się z utratą 11 perkusistów.
W zwiastunie widzimy również kilka wielkich legend rocka, takich jak McCartney i Elton John. „Byłem zaskoczony, jak dobrze Paul McCartney improwizował” – powiedział Reiner o występie byłego Beatlesów w kontynuacji.
„THIS IS SPINAL TAP” – czyli the art of trolling going „up to eleven”
Rob Reiner przedstawia prześmiewczy, rock-n-rollowy paradokument „This Is Spinal Tap”. Michael McKean, Christopher Guest i Harry Shearer wcielają się w brytyjski zespół heavy metalowy Spinal Tap – „one of England’s loudest bands”, który rozpoczyna swoją amerykańską trasę koncertową promując album „Smell the Glove” znaczy „Wąchaj rękawicę”. Reiner w części pierwszej pocisnął bezlitośnie Black Sabbtah robiąc sobie ewidentne jaja z ich trasy Ianem Gillanem w latach 1983-1984, podczas trasy koncertowej promującej album „Born Again”. Trasa obejmowała występy w Europie, Kanadzie i USA, w tym w festiwalu w Reading i scenografię stylizowaną na Stonehenge.
Duży plus za grających aktorów i wkręcenie tak efektowne, że nadal są tacy, którzy wierzą, że kapela istniała przed kręceniem filmu. Historia o tyle ciekawa, że ekipa występowała całkiem serio na sporych festach – Glastonbury 2009. Okazuje się, że aktor Michael McKean potrafi nieźle śpiewać i grać, a Stonehenge i błądzenie po backstage zostają w pamięci, tak jak fraza czy „these go to eleven” i na dobrą sprawę AC/DC, Spinal Tap i Metallica wspólnie mogą stworzyć projekt pod szyldem Black Album Society.
Film odbił się szerokim echem wśród wielu muzyków. Jimmy Page, Robert Plant, Jerry Cantrell, Dee Snider i Ozzy Osbourne poinformowali, że podobnie jak Spinal Tap zabłądzili na backstage nie mogąc znaleźć drogi na scenę. Kiedy George Lynch z Dokkena zobaczył film, podobno wykrzyknął: „To my! Jak oni nakręcili o nas film?” Glenn Danzig miał podobną reakcję, porównując Spinal Tap do swojego byłego zespołu The Misfits, mówiąc: „Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem Spinal Tap, pomyślałem: Hej, to jest mój stary zespół ”.
Lars Ulrich powiedział na konferencji prasowej, że trasa Guns N 'Roses/Metallica Stadium Tour w 1992 roku wydawała się „so Spinal Tap”. Wcześniej podczas tej trasy, za kulisami The Freddie Mercury Tribute Concert, Metallica spotkała się ze Spinal Tap i omówiła, w jaki sposób ich „czarny album” był hołdem dla „Smell the Glove” zespołu Spinal Tap. Zostało to uchwycone na DVD Metalliki A Year and a Half in the Life of Metallica.